Zij is niet voor één gat te vangen: Griet Dobbels heeft al de meest uiteenlopende kunstprojecten op haar actief staan. Met Dolores Bouckaert ging ze tussen 2009 en 2011 een samenwerking aan rond het ‘gat’ in de kunst, van het zwarte vierkant van Malevich tot de kloof tussen hun beider werk, wat resulteerde in performances, gesprekken, publicaties en dies meer. Bij Beelden Buiten in Tielt maakte ze ooit een madonna-beeld in rundvet en met vogelgranen, dat langzaam door de vogels opgegeten werd. En twee jaar terug liet ze wandelaars langs een denkbeeldige hoogtelijn lopen in het landschap van Ressegem bij Herzele. Dat werd gefilmd vanuit een helikopter, en die foto’s vormden de basis van ‘hoogtelijn’-tekeningen en -sculpturen, die nu te zien zijn in Bruthaus in Waregem. Dobbels wil overigens ook in andere landschappen hoogtelijnwandelingen laten uitvoeren, in die mate zelfs dat de sporen van de wandelaars ooit door Google Maps her- en erkend worden.

 

Maar wat in Bruthaus te zien is, loont ook al zeer de moeite. Er hangen vier foto’s van de wandeling in Ressegem, en een twintigtal tekeningen op prints die op het hoogtelijnidee verder borduren. Blikvangers zijn een vijftal sculpturen: ze zijn opgebouwd uit tientallen lagen Steinbach-papier, telkens uitgesneden voor een volgende hoogtelijn en ragfijn op elkaar gestapeld, zodat ze een virtuele heuvel vormen. Door de witheid van het papier stralen ze een opvallende lichtheid uit, bij sommige sculpturen nog versterkt door een klein figuurtje in bladgoud (zoals een graafmachine) op de bovenste helling. Kers op de taart is een interactieve projectie op zo’n sculptuur: van ver is ze donker en lijkt het wel een nachtelijke stad vol lichtjes op een berg, als je dichterbij komt wordt het hele beeld weer opgelicht. ‘Oh, what a Lovely Mountain!’, zo heet deze expo dan ook.

 

Dobbels’ werk draait rond de hamvraag: wat is perceptie en wat is realiteit? Zo’n hoogtelijn is een virtueel gegeven, maar je kan het ook tasten zichtbaar maken. Maar als we er over praten, zeggen en denken we dan hetzelfde? En is dat allemaal niet heel vluchtig, gekleurd door de tijd? De mens tracht alles onder controle te krijgen en te houden, maar uiteindelijk haalt de tijd het toch, de natuur, de vergankelijkheid. In de helikopterview schuilt de nietigheid van de mens, daar ergens beneden op een pad in de heuvels. Daarom is het goed om prachtige tijdlijntekeningen en -sculpturen te maken, verguld met wat blad- of echt goud, of beschenen door een raadselachtig licht. Zo blijven we toch even stilstaan. Ergens in de galerie staat één grote sculptuur, bedekt onder een donker zeil. Een ‘work in progress’ zegt de kunstenares, maar het zal nooit afgewerkt worden. Want ook dat moet kunnen, in de kunst. Marc RUYTERS